AZKEN EGUNAK
(traducción al final de la entrada)
Atsedena hartzeaz
eta bueltarako gure buruak prestatzeaz gain bagenuen bertara joateko pisuzko
beste arrazoi bat. Pisu handiko arrazoia, tona askotako arrazoia: baleak. Bale Konkordunak Antartidatik Ekuadorreko kostaldera datoz garai honetan eta zinez ederra izan da eskaini diguten ikuskizuna.
Merezi izan du Quitotik honaino
gerturatzea.
BIZITZA HAU BAKARRA DELAKO
(traducción al final de la entrada)
2015eko irailaren
5a, Buenos Aires, Argentina. 2016ko abuztuaren 22a, Quito, Ekuador. Zenbat gauzek bete duten bi data eta bi toki horien arteko tartea. Atzera begiratu eta ezin dugu sinetsi bizitako guztia. Errealitateak
fikzioa, amestutakoa, gainditu du beste behin. Argentina, Txile, Bolivia, Peru eta Ekuador. Izen
horien artean zenbat pertsona, zenbat toki, zenbat bizipen.
Baina bidaia hau Amerika baino askoz lehenago hasi zen
bezala, Amerikatik harago joango da.
Noraino? Ez dakigu. Bidaia bukatu ez denaren sentipena dugu. Etapa bat bukatu
da baina gehiago egongo dira. Noiz? Non? Nola? Galdera horiek ez dute,
oraingoz, erantzunik. Baina kantuan bezala, guk ere bizitza bakarra dela uste dugu eta aukera hau ezin dugula galdu, gure desirak, oraindik, habi abandonatuak baino, hegaz hasteko zain dauden txoriak direla. Eskerrik asko bidaia aurretik, bidaian eta bidaiaren
ostean gurekin zaudeten guztioi. Zuek, gu bezala, bidaia hau zarete.
Azken hitzak Lorenzo Rojo “Lontxo” gasteiztar bizikleta-bidaiariari
eskatu dizkiogu. 1997. urtetik munduan zehar bizikletaz bidaiatzen dabil eta
laster argitaratuko duen liburuan agertuko diren hitzak dira. Gure sentipenek
bat egiten dute.
Iraganera begiratu eta hura arbuiatu gabe “nahiago dut
oraina” ateratzen zait zalantzarik gabe. Eta uste dut, gainera, beti izan dela
horrela, beti garbiagoa unean uneko deia atzean utzitako egunetatik zetorrena
baino. Geroa? Ez diot tankerarik hartzen, lanbroa da, baina hala-holako
optimismo neurtu -- zalantzati-- batez noa lanbro horretarantz.
Eta azken argazkia Tumbacoko Casa Ciclistan ateratakoa da,
Santiagoren 95 urteko ama. Bizitzaz solasean aritu zaigu ete bizitakoak bizita argi
ditu gauzak (guk ere) eta honela dio:
“la vida es linda, linda, linda”
ÚLTIMOS DÍAS
La Casa Ciclista de Santiago y su familia se encuentra en el pueblo de Tumbaco, cerca de Quito. Allí hemos dejado nuestras bicicletas para acercarnos en autobús al pueblo de Puerto López en la costa ecuatoriana.
Además de descansar y prepararnos para la vuelta a casa, teníamos otra razón de peso para ir hasta allí. Una razón de mucho peso, de muchas toneladas: las ballenas. Las Ballenas Jorobadas vienen desde la Antártida hasta la costa de Ecuador en esta época y nos han ofrecido un espectáculo increíble. Ha merecido la pena acercarnos dese Quito hasta aquí.
PORQUE ESTA VIDA ES ÚNICA
5 de septiembre de 2015, Buenos
Aires, Argentina. 22 de agosto
de 2016, Quito, Ecuador. Cuántas cosas han llenado el hueco entre esos dos lugares
y esas dos fechas. Cuando echamos la vista atrás, no podemos creer todo lo
vivido. La realidad, una vez más, ha superado la ficción, lo soñado. Argentina, Chile, Bolivia, Perú y Ecuador. Cuántas personas, cuántos lugares, cuántas vivencias
detrás de esos nombres.
Pero este viaje empezó mucho antes que América y llegará más lejos. ¿Hasta dónde? No lo sabemos. Sentimos
que este viaje no ha terminado. Ha terminado esta etapa pero quedan más por
delante. ¿Cuándo? ¿Dónde? ¿Cómo? Esas preguntas no tienen, por ahora,
respuesta. Pero como dice la canción, nosotros también creemos que la vida es
única y que no podemos dejar pasar esta oportunidad, que nuestros deseos
todavía no son nidos abandonados, sino pájaros esperando emprender el vuelo.
Muchísimas gracias a todos y todas las que estáis con nosotros antes, durante y
después del viaje. Vosotras y vosotros también sois este viaje.
Las últimas palabras se las hemos
pedido a Lorenzo Rojo “Lontxo”,
cicloviajero de Gasteiz. Está en
ruta desde 1997 viajando en bicicleta por todo el mundo y estas palabras
aparecerán publicadas en el libro que publicará en breve. Reflejan muy bien lo
que sentimos:
Miro al pasado y sin despreciarlo me sale sin dudar un “prefiero el
presente”. Y creo, además, que siempre ha sido así, que siempre ha sido más
clara la llamada del momento presente que la que venía del pasado. ¿El futuro?
No lo veo con nitidez, es bruma, pero voy hacia esa bruma con un optimismo
tibio y calculado -con dudas-
Y la última foto está sacada en la
Casa Ciclista de Tumbaco. La madre
de Santiago, con sus 95 años, nos ha
hablado con una increíble lucidez de la vida y después de todo lo vivido tiene
muy clara las cosas (nosotros también):
“la vida es linda, linda, linda”
Ze esaldi ona bidaiaren zati hau amaitzeko. EHn, nonbaiten, topatuko gara!
ResponderEliminarBesarkada bat,
Raquel
Kaixo Raquel! Zeinen ederra zure berri jatea. Eskerrik asko eta nonbaiten ez, Gasteiza hurbildu behar zara Beñat eta gurekin elakrtzera. Laster arte!
Eliminar