miércoles, 14 de septiembre de 2016

AZKEN EGUNAK
(traducción al final de la entrada)

Quito ondoko Tumbaco herrian dago Santiago eta bere familiaren “Casa Ciclista”. Hantxe geratu dira gure bizikletak eta autobusez Ekuadorreko kostaldera jo dugu, Puerto Lopez herrira. Han, Pazifiko ozeanoaren ondoan, eman ditugu gure azken egunak. 





Atsedena hartzeaz eta bueltarako gure buruak prestatzeaz gain bagenuen bertara joateko pisuzko beste arrazoi bat. Pisu handiko arrazoia, tona askotako arrazoia: baleak. Bale Konkordunak Antartidatik Ekuadorreko kostaldera datoz garai honetan eta zinez ederra izan da eskaini diguten ikuskizuna. Merezi izan du Quitotik honaino gerturatzea.



BIZITZA HAU BAKARRA DELAKO
(traducción al final de la entrada)

2015eko irailaren 5a, Buenos Aires, Argentina. 2016ko abuztuaren 22a, Quito, Ekuador. Zenbat gauzek bete duten bi data eta bi toki horien arteko tartea. Atzera begiratu eta ezin dugu sinetsi bizitako guztia. Errealitateak fikzioa, amestutakoa, gainditu du beste behin. Argentina, Txile, Bolivia, Peru eta Ekuador. Izen horien artean zenbat pertsona, zenbat toki, zenbat bizipen. 



Baina bidaia hau Amerika baino askoz lehenago hasi zen bezala, Amerikatik harago joango da. Noraino? Ez dakigu. Bidaia bukatu ez denaren sentipena dugu. Etapa bat bukatu da baina gehiago egongo dira. Noiz? Non? Nola? Galdera horiek ez dute, oraingoz, erantzunik. Baina kantuan bezala, guk ere bizitza bakarra dela uste dugu eta aukera hau ezin dugula galdu, gure desirak, oraindik, habi abandonatuak baino, hegaz hasteko zain dauden txoriak direla. Eskerrik asko bidaia aurretik, bidaian eta bidaiaren ostean gurekin zaudeten guztioi. Zuek, gu bezala, bidaia hau zarete.

Azken hitzak Lorenzo Rojo “Lontxo” gasteiztar bizikleta-bidaiariari eskatu dizkiogu. 1997. urtetik munduan zehar bizikletaz bidaiatzen dabil eta laster argitaratuko duen liburuan agertuko diren hitzak dira. Gure sentipenek bat egiten dute.

Iraganera begiratu eta hura arbuiatu gabe “nahiago dut oraina” ateratzen zait zalantzarik gabe. Eta uste dut, gainera, beti izan dela horrela, beti garbiagoa unean uneko deia atzean utzitako egunetatik zetorrena baino. Geroa? Ez diot tankerarik hartzen, lanbroa da, baina hala-holako optimismo neurtu -- zalantzati-- batez noa lanbro horretarantz. 

Eta azken argazkia Tumbacoko Casa Ciclistan ateratakoa da, Santiagoren 95 urteko ama. Bizitzaz solasean aritu zaigu ete bizitakoak bizita argi ditu gauzak (guk ere) eta honela dio:

“la vida es linda, linda, linda”


ÚLTIMOS DÍAS

La Casa Ciclista de Santiago y su familia se encuentra en el pueblo de Tumbaco, cerca de Quito. Allí hemos dejado nuestras bicicletas para acercarnos en autobús al pueblo de Puerto López en la costa ecuatoriana.

Además de descansar y prepararnos para la vuelta a casa, teníamos otra razón de peso para ir hasta allí. Una razón de mucho peso, de muchas toneladas: las ballenas. Las Ballenas Jorobadas vienen desde la Antártida hasta la costa de Ecuador en esta época y nos han ofrecido un espectáculo increíble. Ha merecido la pena acercarnos dese Quito hasta aquí.

PORQUE ESTA VIDA ES ÚNICA 

5 de septiembre  de 2015, Buenos Aires, Argentina. 22 de agosto de 2016, Quito, Ecuador. Cuántas cosas han llenado el hueco entre esos dos lugares y esas dos fechas. Cuando echamos la vista atrás, no podemos creer todo lo vivido. La realidad, una vez más, ha superado la ficción, lo soñado. Argentina, Chile, Bolivia, Perú y Ecuador. Cuántas personas, cuántos lugares, cuántas vivencias detrás de esos nombres.

Pero este viaje empezó mucho  antes que América y llegará más lejos. ¿Hasta dónde? No lo sabemos. Sentimos que este viaje no ha terminado. Ha terminado esta etapa pero quedan más por delante. ¿Cuándo? ¿Dónde? ¿Cómo? Esas preguntas no tienen, por ahora, respuesta. Pero como dice la canción, nosotros también creemos que la vida es única y que no podemos dejar pasar esta oportunidad, que nuestros deseos todavía no son nidos abandonados, sino pájaros esperando emprender el vuelo. Muchísimas gracias a todos y todas las que estáis con nosotros antes, durante y después del viaje. Vosotras y vosotros también sois este viaje.

Las últimas palabras se las hemos pedido a Lorenzo Rojo “Lontxo”, cicloviajero de Gasteiz. Está en ruta desde 1997 viajando en bicicleta por todo el mundo y estas palabras aparecerán publicadas en el libro que publicará en breve. Reflejan muy bien lo que sentimos:

Miro al pasado y sin despreciarlo me sale sin dudar un “prefiero el presente”. Y creo, además, que siempre ha sido así, que siempre ha sido más clara la llamada del momento presente que la que venía del pasado. ¿El futuro? No lo veo con nitidez, es bruma, pero voy hacia esa bruma con un optimismo tibio y calculado -con dudas-

Y la última foto está sacada en la Casa Ciclista de Tumbaco. La madre de Santiago, con sus 95 años, nos ha hablado con una increíble lucidez de la vida y después de todo lo vivido tiene muy clara las cosas (nosotros también): 
“la vida es linda, linda, linda”

2 comentarios:

  1. Ze esaldi ona bidaiaren zati hau amaitzeko. EHn, nonbaiten, topatuko gara!
    Besarkada bat,
    Raquel

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Kaixo Raquel! Zeinen ederra zure berri jatea. Eskerrik asko eta nonbaiten ez, Gasteiza hurbildu behar zara Beñat eta gurekin elakrtzera. Laster arte!

      Eliminar